H συγγραφέας Σοφία Σηφάκη-Αϊβαλιώτη γράφει για την “Κόρη των Καλαβρύτων”

Σημειώνουμε ότι η εξαιρετική παράσταση, που βασίστηκε στο έργο του συγγραφέα Θανάση Φροντιστή σε σκηνοθεσία Αφροδίτης  Σφαιροπούλου, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις στο Κρυονέρι θα ανέβει και πάλι στις 27/10 στον Άγιο Στέφανο & στις 30/11 στην Κηφισιά.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΜΟΥ ΣΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

Η «Κόρη των Καλαβρύτων» του Θανάση Φροντιστή σε σκηνοθεσία Αφροδίτης Σφαιροπούλου είναι μία σύγχρονη τραγωδία που σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο ξετυλίγει το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων , ίσως το μεγαλύτερο από τα πενήντα ολοκαυτώματα της Ελλάδας. Στο έργο έχω ένα ρόλο στο χορό ως μία από τις χαροκαμένες γυναίκες των Καλαβρύτων με ελάχιστα λόγια αλλά συνεχή συμμετοχή στον «αγώνα» των προσώπων του έργου.

Οι γυναίκες του χορού, χαροκαμένες γυναίκες, ψυχικά και σωματικά διαλυμένες, προσπαθούμε μέσα από τα κουρέλια της ύπαρξής μας να στηρίξουμε τον εαυτό μας και η μία την άλλη, χωρίς να έχουμε εικόνα του ποιά θα μπορούσε να είναι η επόμενη μέρα μας.

Βιώνω την απώλεια όχι μόνο των δικών μου αλλά και προσώπων του άμεσου και του έμμεσου περιβάλλοντός μου, των προσώπων που αποτελούσαν τον κοινωνικό ιστό στον οποίο μέχρι τη στιγμή της καταστροφής ζούσα και λειτουργούσα. Βιώνω την καταστροφή του ζωτικού μου χώρου, του οίκου μου, όποιος κι αν είναι αυτός: σπίτι, χωριό, πατρίδα.
Ο πόνος με έχει βυθίσει στα βάθη της ύπαρξής μου. Ζω βουβά το δράμα μου εκτός από μια στιγμή που αρθρώνω την τρομαχτική λάμψη των όπλων και των εκκωφαντικό ήχο τους, που θα με ξυπνά κάθε βράδυ για το υπόλοιπο της ζωής μου «αστροπελέκια ρίξανε τα όπλα των φονιάδων, κοράκου βγάζανε κραυγή, την πόλη τη ρημάξαν».

Θέλω να μείνω βυθισμένη στον πόνο μου, δεν έχει παρέλθει χρόνος, ικανός να με κάνει να θέλω να αντικρίσω τη ζωή που όμως έρχεται και με χτυπά μετωπικά και με ταρακουνά. Εισπράττω τα συναισθήματά των πρωταγωνιστών και τη σύγκρουση που αναδύεται με τη διαμάχη της Κόρης με τις Κορυφαίες για τη ζωή ενός νεαρού Γερμανού. Με τις πληγές μου ανοιχτές, το κοινωνικό περιβάλλον με εξαναγκάζει να βγω από τον αυτισμό του πόνου μου και να πάρω πάλι τη θέση μου στη ζωή. Η λύσσα της εκδίκησης γίνεται άξαφνα το μόνο που με κρατά όρθια, σαν μαριονέτα.

Η Κόρη, με το ρομαντισμό της νιότης ζητά να σώσουμε το Γερμανό. Τι θέση έχω εγώ που τα έχω χάσει όλα. Γιατί να σκεφθώ τη ζωή ενός εχθρού, να ζυγίσω τι θα πει δικαιοσύνη ή εκδίκηση. Παρακολουθώ βουβή το δράμα του μισητού μου εχθρού. Δεν με νοιάζει αν είναι νεαρός, αθώος, αν κι αυτός έχει κάποιου μια μάνα, μια αγαπητικιά. Έκπληξη, απορία έως και αηδία εναλλάσσονται μέσα μου με την αξίωση αυτής της άμυαλης νεαρής Καλαβρυτινής κόρης που δεν καταλαβαίνω τα κίνητρά της ούτε τις δικαιολογίες της για να σώσει το γερμανό. Μου περνά από το μυαλό ότι μπορεί να έχει τρελαθεί από το κακό που είδε, όμως γιατί να ασχοληθώ με τέτοια διλήμματα.

Οι κορυφαίες ωρύονται να τον τελειώσουν, να του πάρουν τη ζωή. Τι είναι μία ρανίδα μπροστά στους ποταμούς του αίματος. Μέσα στον κυκεώνα των φωνών τους έχω συνεχείς εσωτερικές μεταπτώσεις Σαν στάχυ στον άνεμο του κακού, τη μια συμφωνώ να τον σκοτώσουν, την άλλη συντάσσομαι με την Κόρη που βάζει μπροστά το κορμί της ξανά και ξανά για να σώσει ένα από τα θηρία που σκότωσαν τους δικούς μας. Ο εκπρόσωπος του θείου νόμου, ο Καλόγερος, έρχεται να ενισχύσει τη θέση της Κόρης.

Πέρα από όλα τα άλλα η «Κόρη» είναι ένα έργο για την ανθρώπινη ύπαρξη και τα δεινά της, τις αντικρουόμενες δυνάμεις του καλού και του κακού που συνυπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο, μία άσκηση στο εφήμερο.

Δόθηκα λοιπόν, ολόψυχα στο εγχείρημα της Θεατρικής Ομάδας. Όχι μόνο εγώ, όλοι μας. Έκανα βουτιά στον ποιητικό αλλά και φιλοσοφικό λόγο του κ. Φροντιστή, συνεπαρμένη από τη συγκίνηση του πύρινου λόγου του και του ιστορικού γεγονότος. Το κείμενο, που το άκουσα εκατοντάδες φορές κατά τη διάρκεια των προβών πάντα με εξέπληττε και κάθε φορά έβρισκα κάτι καινούργιο να εξιτάρει τους εγκεφαλικούς νευρώνες μου.

Επί σκηνής, υπήρξαν στιγμές που διασταύρωσα το βλέμμα μου με το βλέμμα των συμπρωταγωνιστριών μου και ήταν συγκλονιστικό, μια μεταφυσική εμπειρία γιατί «ποιούσαν ήθος», με τον πόνο τους ,τόσο τραγικά, με τέτοια απόλυτη απελπισία, που ήρθα και ένιωσα μία βαθιά γυναικεία αλληλεγγύη, ένα πανάρχαιο συναίσθημα που έρχεται από τα βάθη του χρόνου, από κάθε καταστροφή που βίωσε και επιβίωσε το όν που λέγεται γυναίκα.

Μεγάλο σχολείο ήταν να δουλέψω με τους πρωταγωνιστές είχαν μια κάποια προηγούμενη εμπειρία θεάτρου. Αλλά και το να παρακολουθώ τις πρόβες όλης της ομάδας, την αλληλεπίδραση των πιο πεπειραμένων με τους πρωτόπειρους, το χτίσιμο του κάθε ρόλου μέχρι την τελική του ερμηνεία. Σε κάθε πρόβα παρατηρούσα τις φαινομενικά άσχετες διεργασίες και διαδρομές που αποκωδικοποιούσαν τον ρόλο.

Η Αφροδίτη Σφαιροπούλου βρήκε το ιδανικό καστ για την παράσταση ώστε ο καθένας να είναι εύστοχος στο ρόλο του. Ο Πιραντέλλο μέσα στο έργο του θίγει ότι ο σκηνοθέτης καταδυναστεύει τον ηθοποιό. Η Αφροδίτη επέτρεψε τον αυτοσχεδιασμό, άφησε τον καθένα μας να βρει τα πατήματά του, μας εμπιστεύτηκε να ανασύρουμε την κυτταρική κληρονομιά του βασανισμένου Έλληνα που έχουμε όλοι μέσα μας και μετέβαλε την εμπειρία της θεατρικής ομάδας σε ένα ιαματικό λουτρό για το νου και την ψυχή μου.

Σοφία Σηφάκη – Αϊβαλιώτη *

* Η κα Σηφάκη – Αϊβαλιώτη εκτός από βραβευμένη συγγραφέας είναι μέλος θεατρικών ομάδων και κάτοικος του Δήμου Διονύσου.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ