Αθηνά Κούβελα (Κατιάνα Στρατηγίου): “Πρίν απαιτήσεις, οφείλεις και να δώσεις”

“Γενικώς είμαστε ένας λαός που μονίμως, ζητάμε μονίμως κρίνουμε, αλλά ποτέ τον εαυτό μας… Και κυρίως μοιάζουμε να τα θέλουμε όλα έτοιμα από τους άλλους χωρίς την οποιαδήποτε δική μας συνεισφορά” γράφει η συγγραφέας Α.Κούβελα (Κ.Στρατηγίου).

Της Αθηνάς Κούβελα (Κατιάνας Στρατηγίου)*

Πρίν απαιτήσεις οφείλεις και να δώσεις

Διαβάζω για τις απαιτήσεις μας σε πολλά και ποικίλα θέματα. Εύλογες απαιτήσεις και δικαιολογημένες.

Σκέφτομαι όμως παράλληλα τί κάνουμε κι εμείς σαν υπεύθυνοι πολίτες απ΄την πλευρά μας, για όλα εκείνα που ζητάμε.

Αν αφήσουμε κατά μέρος τα κακώς κείμενα και τις πράξεις πολιτικών που κάθε άλλο ”καλοί και αγαθοί ” αποδείχτηκαν (και γι αυτούς ασφαλώς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης πρέπει να είναι βαρύς και η τιμωρία τους παραδειγματική) ας κοιτάξουμε λίγο και στον καθρέφτη μας για να δούμε τι κάναμε και τι κάνουμε εμείς…

Για παράδειγμα: Δεν γίνεται να κλέβουμε μη πληρώνοντας φόρους (και δεν μιλώ για το τι γίνεται σήμερα που εφαρμόζεται μια φορομπηχτική πολιτική με αποτέλεσμα την εξόντωση των φορολογουμένων -αυτό είναι άλλο θέμα ξεχωριστής συζήτησης), μιλώ για τη νοοτροπία τα προγενέστερα χρόνια, όπου ναι μεν κρύβαμε και κλέβαμε (αν όχι όλοι πάντως πολλοί) αλλά παράλληλα απαιτούσαμε δρόμους, σχολεία,νοσοκομεία κλπ.

Μιλώ για παράδειγμα και κρίνω την ανεύθυνη πράξη να πετάμε σακκούλες σκουπιδιών εκσφενδονίζοντας τες απο τα μπαλκόνια σημαδεύοντας πεζοδρόμια, αλλά να έχουμε την απαίτηση ο δρόμος μας να είναι καθαρός.

Για το ότι εγκαλούμε -και καλώς κάνουμε- τους δημάρχους για σπασμένα πεζοδρόμια που δεν φτιάχνονται, αλλά δεν μάθαμε ακόμα, εν έτη 2019, να μη πετάμε την μπανανόφλουδα, τις τσίχλες που μασάμε, το χαρτί απο την τυρόπιττα που φάγαμε όπου λάχει, αρκεί να τα ξεφορτωθούμε άμεσα. (Τι να γίνει παιδιά δεν είναι δυνατό να υπάρχει κάθε δυο βήματα και κάδος).

Μιλώ για τις δημοτικές βιβλιοθήκες απ όπου πολλές φορές μέχρι να επιστραφεί ένα βιβλίο από τον δανειζόμενο μαρτυράνε σε τηλεφωνικές οχλήσεις οι υπεύθυνοι αυτών…

Μιλώ για το ότι προτιμάμε να πετάμε βιβλία στα σκουπίδια αντί να τα δωρίζουμε σε αυτές.

Μιλώ πως δεν ανακυκλώνουμε αλλά φωνάζουμε συνεχώς για το περιβάλλον.

Μιλώ για την επαίσχυντη πράξη να παίρνουμε δωράκι στα παιδιά μας σκυλάκια ή γατάκια και μετά να τα πετάμε στο δρόμο, γιατί δεν μας κάνουν πια, λες και είναι παιχνίδια που χάλασαν, αλλά να μας ενοχλούν τα αδέσποτα…

Να μη στειρώνουμε τα ζωντανά μας αλλά μετά να ξαμολάμε στο παντού και στο πουθενά τα νεογέννητα…

Μιλώ πως δεν σεβόμαστε, δεν προσφέρουμε σε τομείς τους οποίους τίποτα δεν μας κοστίζει η προσφορά αλλά έχουμε απαιτήσεις και κρίνουμε και κατακρίνουμε.

Μιλώ για τον ιδιοκτήτη οικοπέδου που ενω ξέρει πως είναι υπόχρεος να καθαρίζει την περιουσία του δεν το φροντίζει. Και δεν το κάνει ενώ γνωρίζει και τον νόμο και πως η αμέλειά του αποτελεί κίνδυνο για την περιουσία και την ζωή των υπολοίπων κατοίκων. Με το σκεπτικό βέβαια, πως αφού δεν μένει και δεν έχει χτίσει ακόμα τί τον νοιάζει (;)

Αν βέβαια γίνει νέο κούγκι η περιοχή θα χτυπιέται πως όλοι οι υπόλοιποι φταίνε γι αυτό εκτός από εκείνον…

Ο εθελοντισμός θα έπρεπε να είναι σε υψηλότερα επίπεδα και διαρκώς αυξανόμενα.Εγώ μπορεί να μην είμαι σε θέση να σκάβω πχ ή να κλαδεύω αλλά μπορώ ανάλογα με τις δυνατότητες μου, σωματικές και διανοητικές, να προσφέρω κάπου αλλού.

Θα έπρεπε αν μη τι άλλο σε τοπικό επίπεδο να υπάρχει ένας φορέας -ο Δήμος πχ- που να καλεί και να εντάσσει ανθρώπους σε ένα πρόγραμμα τέτοιας κατεύθυνσης, δηλαδή αφιλοκερδούς προσφοράς – συνεισφοράς. Θα μπορούσα να απαριθμώ θέματα, συμπεριφορές πολιτών και πρακτικές ηγετών… Δεν θα το κάνω. ‘Ομως θα κλείσω με μια λυπηρή διαπίστωση….

Γενικώς είμαστε ένας λαός που μονίμως, ζητάμε μονίμως κρίνουμε, αλλά ποτέ τον εαυτό μας… Και κυρίως μοιάζουμε να τα θέλουμε όλα έτοιμα από τους άλλους χωρίς την οποιαδήποτε δική μας συνεισφορά.

Κι όμως, αν το καλοσκεφτούμε, αν αλλάζαμε νοοτροπία, τότε θα είχαμε περισσότερες απαιτήσεις και σίγουρα την απόλυτη νομιμοποίηση να κρίνουμε κάθε πράξη, ενέργεια και αποτέλεσμα των κυβερνώντων. Τότε θεωρώ ίσως και να μας υπολόγιζαν περισσότερο αλλά και να μας ”φοβόντουσαν” περισσότερο. Όσο παραμένουμε ίδιοι από την τουρκοκρατία μέχρι σήμερα στις νοοτροπίες μας ένα είναι σίγουρο…  Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ραγιάδες…Μήπως είναι καιρός να κοιτάξουμε και λίγο τον καθρέφτη μας;…

Ένα ακόμα υστερόγραφο… Πριν από την όποια ιδεολογία, υπέρτατη αξία είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, και, μ’άλλα λόγια, πόσο άνθρωπος είναι, τελικά, ο καθένας από εμάς…

*Η Α.Κούβελα (Κ.Στρατηγίου) είναι συγγραφέας και υποψήφια δημοτική σύμβουλος Διονύσου.