ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ: Οι δικές μας προσωπικές ευθύνες για την “εκκόλαψη του αυγού του φιδιού”…

Ένα συγκλονιστικό άρθρο που πρέπει να διαβάσετε.

Του Στέφανου Γανωτή *

Δεν είναι άνευ σημασίας μια κάποια τάση συμμετοχής νέων κυρίως παιδιών σε ακροδεξιές ομάδες, τύπου «Χρυσών Αυγών». Θεωρώ μάλιστα ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα στην εποχή που ζούμε καθώς η τάση αυτή δείχνει να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μια εύκολη πρακτική «ανάγνωσης» αυτού του γεγονότος είναι η εναπόθεση των ευθυνών σε κάποιους «άλλους», πέρα από εμάς τους ίδιους. Μια πιο υπεύθυνη όμως ματιά μπορεί να μας δείξει κάτι άλλο. Το δικό μας μερίδιο ευθύνης, όσον αφορά στην “εκκόλαψη του αυγού του φιδιού”. Ναι, τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΕΣ, φίλοι μου κι ας μην βγάζουμε την ουρά μας απ΄έξω.

Όλα αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα που βλέπουμε στα ΜΜΕ και στον τύπο να “γυμνάζονται” να παρελαύνουν και να επελαύνουν ως αγέλη ζώων είναι παιδιά ταλαίπωρα και χαμένα μέσα σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων βίας, φανατισμού, ρατσισμού, βλακείας, και πολλών άλλων, που γεννιούνται από την απαξίωση μέσα σε μια κοινωνία.

Μια κοινωνία την οποία εν μέρη ή εν πολλοίς την έχουμε δημιουργήσει ΕΜΕΙΣ “κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσίν” μας.
Και ας μη βιαστούμε να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας γιατί ακόμα και η ανοχή δηλώνει συνενοχή !

Όσοι διαβάζουμε ιστορία μπορούμε να δούμε καθαρά ότι όλοι αυτοί οι αρχικά γραφικοί, στη συνέχεια θρασείς και τώρα επικίνδυνοι “Κασιδιάρηδες” ακολουθούν κατά πόδας το δρόμο που χάραξε ο “Μεγάλος Αρχηγός” τους ! Η αναρρίχηση του Γ΄Ράιχ στην εξουσία με τις ολέθριες συνέπειές του στην ανθρωπότητα είναι το πρότυπο που ακολουθεί η χρυσή αυγή !

Το πρόβλημα δεν είναι ΑΥΤΟΙ αλλά ΕΜΕΙΣ. Εμείς που καθόμαστε άπραγοι, θεατές στο έγκλημα λες και κάποιος μας έχει ευνουχίσει, μας έχει ναρκώσει και έχει αμβλύνει τις αντιστάσεις και τις αντιδράσεις μας στο κακό! Στην προκειμένη περίπτωση το κακό έχει απόλυτη υπόσταση: είναι κακό κατ΄αντιδιαστολή με το καλό, το όμορφο το ευγενές.

Εδώ ξεκινάει η δική μας η ευθύνη. Η ευθύνη πρώτα από όλα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, που τον έχουμε αφήσει έρμαιο στην αισθητική του “σκυλάδικου” που χαρακτηρίζει όλο και περισσότερο τις επιλογές μας σε κάθε έκφανση της ζωής μας !

Ειδικά όσον αφορά στα πρότυπα η ευθύνη μας μάς βαραίνει ακόμα πιο πολύ όταν εμείς είμαστε γονείς ή εκπαιδευτικοί. Τί έχουμε άραγε να αντιπροτείνουμε στα παιδιά μας απέναντι στη “στρατιωτική” διαπαιδαγώγηση των “χρυσών αυγών”; Γιατί ενώ σε εμάς αντιδρούν όταν λίγο τα πιέζουμε θαυμάζουν όμως την καθ΄όλα καταπιεστική διαπαιδαγώγησή τους από τους χρυσαυγήτες;

Γιατί ενώ στο σχολείο αντιδρούν (και καλά κάνουν) απέναντι στην αυταρχική συμπεριφορά ενός καθηγητή δέχονται αδιαμαρτύρητα ακόμα και τη σωματική βία πάνω τους από το εκπαιδευτή τους;

Μήπως γιατί έχουν κάτι να περιμένουν από αυτόν; Κάτι που εναγωνίως το ζητάνε τόσον καιρό από εμάς κι εμείς δεν τους το δίνουμε;

Μήπως γιατί ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΠΟΝΤΕΣ από τη ζωή τους ενώ τα “χρυσά αυγά” είναι τρομαχτικά παρόντα και μάλιστα ανελλιπώς; Μήπως γιατί βολευόμαστε να φορτώνουμε την ευθύνη για το μέλλον των παιδιών μας πάντοτε στους άλλους;

Σίγουρα, η πολιτεία πρέπει να φροντίζει για το μέλλον των πολιτών της. Να τους εξασφαλίζει όλα τα μέσα για ποιοτική ζωή: δουλειά, ασφάλεια , περίθαλψη, παιδεία, ψυχαγωγία.

Ποιά όμως πολιτεία; Αυτό το απρόσωπο “κράτος”, που συνεχώς απαξιούμε; Αυτό που σαμποτάρουμε συνεχώς ως “εχθρό” μας; Πως έχουμε την απαίτηση να φροντίσει αυτό για εμάς και τα παιδιά μας όταν εμείς οι ίδιοι το ακυρώνουμε με τις πρακτικές και τις επιλογές μας; Όταν το φροντιστήριο αντικαθιστά το ρόλο του σχολείου κι εμείς οι καθηγητές το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα εκείνη τη στιγμή εγκληματούμε απέναντι στους μαθητές – στα παιδιά μας.

Όταν απαξιούμε τον αδύναμο μαθητή επειδή εμείς είμαστε ανίκανοι να τον ενθουσιάσουμε και να τον κάνουμε να χαρεί την ώρα του δικού μας του μαθήματος τότε η μισή (τουλάχιστον) αποτυχία δεν είναι δική ΤΟΥ αλλά δική ΜΑΣ.

Ως εκπαιδευτικοί είμαστε ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ γιατί δεν μπορέσαμε μέσα σε 7000 (επτά χιλιάδες) ώρες, όσες περίπου διαρκεί η υποχρεωτική εκπαίδευση, να πείσουμε τους μαθητές μας, τα παιδιά μας ότι έχουμε να τους προτείνουμε κάτι καλό, κάτι όμορφο, κάτι ενδιαφέρον.

Και τότε ήρθαν οι “λύκοι” και τα πήραν στην αγέλη τους. Με ‘μάθημα” μόλις λίγων ωρών τα κέρδισαν και μας αναίρεσαν ολωσχερώς! Μας ΝΙΚΗΣΑΝ, πως το λένε είμαστε χαμένοι στο παιχνίδι!

Ως γονείς είμαστε “ικανοποιημένοι” με τον εαυτό μας γιατί τους “έχουμε προσφέρει τα πάντα”. Μόνο που αυτά τα “πάντα” προσδιορίζουν ένα κινητό τηλέφωνο, μια τηλεόραση “Plasma”, το χαρτζιλίκι για το σουβλατζίδικο, άντε και ένα μηχανάκι στα 16 του κανακάρη μας για να μη μας πρήζει και μας ζητάει να τρέχουμε βόλτα με το ποδήλατο μαζί του σαββατιάτικα!

Το χειρότερο; Νοιώθουμε ότι κάναμε το καθήκον μας που πληρώσαμε και το φροντιστήριο και έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο ότι “θα πετύχει στις πανελλήνιες και θα μας κάνει “περήφανους”, το χρυσό μας!

Ε ρε ξύλο που μας χρειάζεται σε εμάς τους γονείς και τους δασκάλους! Εγκαταλείπουμε τα νέα παιδιά στα πιο κρίσιμα χρόνια της ζωής τους και μετά καταλογίζουμε την ευθύνη για την κατάντια τους στην “άδικη την κοινωνία”. Τι θα κάνουν τα παιδιά μας μπροστά σε όλη αυτή την απόρριψη και την “εγκατάλειψη”; Θα ακολουθήσουν τον πρώτο τυχόντα που θα τους προτείνει κάποιον ρόλο στο “θέατρο της ζωής”. Κάποιον ρόλο που μπορούν εύκολα να παίξουν αξιοποιώντας τις ειδικές τους ικανότητες: τη σωματική δύναμη, τον “τσαμπουκά”, το ατίθασο πνεύμα του εφήβου, την υπερκινητικότητα όλα αυτά δηλαδή που ενοχοποιεί το σπίτι και το σχολείο επειδή απλώς ως γονείς και ως δάσκαλοι είμαστε ανίκανοι να αξιοποιήσουμε !

Και έτσι γεννιούνται και πληθαίνουν τα στρατόπεδα και τα τάγματα εφόδου σε πείσμα όλων όσοι προσπαθούν να αποποιηθούν την προσωπική και τη θεσμική τους ευθύνη μέσω μιας εντελώς ηλίθιας (αν όχι εγκληματικά μεθοδευμένης) πρότασης απαγόρευσης της “χρυσής αυγής” λες και δεν ξέρουμε ότι αυτό θα οδηγήσει στην “ηρωοποίησή της” στα μάτια των νέων…

Όχι φίλοι μου, δε λύνεται έτσι το πρόβλημα, δεν “σκοτώνεται έτσι το θεριό”.

Αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα που καταφεύγουν στους κόλπους των “χρυσών αυγών” είναι οι μαθητές μας , τα παιδιά μας και θα τα βρούμε μπροστά μας κάποια στιγμή και τότε θα μας πούνε: «πού ήσουν ρε ΜΑ…….Α γονιέ; που ήσουν ρε ΠΙΟ ΜΑ…….Α (γιατί είσαι και σπουδαγμένος τρομάρα σου) δάσκαλε όταν σε είχα ανάγκη; Όταν σου ζητούσα βοήθεια, συμπαράσταση, αυτή σου την παρέα τουλάχιστον, ΜΑ……Α,  έ ΜΑ…….Α!».

Κι εμείς θα επιβεβαιώσουμε τον πετυχημένο χαρακτηρισμό μας από τα παιδιά και τους μαθητές μας…ξέρετε γιατί; Γιατί αυτό που θα μας ενοχλήσει θα είναι η λέξη ΜΑ…….Α και όχι ότι όντως φερθήκαμε ακριβώς έτσι όπως μας το λένε «στα ίσα» τα παιδιά και οι μαθητές μας χωρίς να φοβούνται τις λέξεις όπως εμείς.

Ας αφήσουμε λοιπόν τον στρουθοκαμηλισμό κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας !  Ας αφουγκραστούμε τις αγωνίες των παιδιών και των μαθητών μας! Ας αφιερώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο από αυτόν που δεν έχουμε αλλά μπορούμε να εξασφαλίσουμε κλέβοντάς τον από την πολύτιμη – πράγματι – ξεκούρασή μας για χάρη των παιδιών μας.

Ας είμαστε πιο διαλλακτικοί απέναντί τους! Ας παραδεχτούμε επιτέλους τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας ως γονείς και ως δάσκαλοι! Δεν θα πάθουμε τίποτα, δε θα χαλάσει η εικόνα μας αν παραδεχτούμε ότι ΔΕΝ είμαστε παντοδύναμοι και παντογνώστες !

Έχουμε τόσα να μάθουμε από τα παιδιά μας και τους μαθητές μας κι εμείς μπορούμε να τους τα ανταποδώσουμε με την αποδοχή και την αγάπη μας! Έχουμε πάψει φεύ να δίνουμε αγάπη γιατί ξεχάσαμε να βλέπουμε την ομορφιά γύρω μας! Ξεχάσαμε να ζούμε! Βαφτίσαμε την επιβίωση «Ζωή» και νομίζουμε ότι ζούμε ενώ απλά αργοπεθαίνουμε!

Ας εμπιστευτούμε τα παιδιά μας! Το παιδί που ακόμα κρύβεται μέσα μας θα μας είναι ευγνώμον! Και ας θυμηθούμε τα τρυφερά λόγια του ποιητή: «υπερασπίσου το παιδί» (το φυσικό αλλά και αυτό που κρύβεις μέσα σου) «γιατί αν γλυτώσει το παιδί… ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!»

* Ο Σ.Γανωτής είναι εκπαιδευτικός, συγγγραφέας κάτοικος Δήμου Διονύσου αλλά και πολίτης του κόσμου, υπεύθυνος του Χορευτικού-Πολιτιστικού Συλλόγου “Περπερούνα”.