ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Η Αισιοδοξία, ως “Ειρηνικό Θάρρος”, δεν πρέπει να μας λείπει ούτε στιγμή

Άρθρο του Ιστορικού και Λογοτέχνη για το edionysos.gr. 

Του Βασίλη Γεωργιάδη *

Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΩΣ “ΕΙΡΗΝΙΚΌ ΘΑΡΡΟΣ”

Με το χαμόγελο και τη “σοφία” της Αισιοδοξίας, μπορείς ν`ανοίξεις και τις πλέον απόρθητες θύρες που αδυνατεί να κάνει η συνήθης ανθρώπινη δύναμη. Μητέρα της δημιουργικότητας και της προόδου.Η πηγή της ελπίδας, της “εσθλής θεάς” όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, κατοικεί στο μέσο της καρδιάς του ανθρώπου ως ήλιος που δε δύει ποτέ. Αλλά και ως τροφός μητέρα των αρετών – όπλων για τον αγώνα της ζωής που δεν είναι άλλες απο την
αυτοπεποίθηση, την επιμονή και την υπομονή, την τόλμη και το θάρρος, το πνεύμα της συνεργασίας και της ανοικτής επικοινωνίας, της θέλησης για την επιτυχία με θεμιτά μέσα.

Το σοφό πλάσμα της επταήμερης δημιουργίας που αντικατέστησε πολύ γρήγορα το ξύλινο ρόπαλο και το πέτρινο χεροπέλεκοτης παλαιολιθικής εποχής, μ`έναν ασύγκριτο πολιτισμό, πέτυχε αυτό που πέτυχε, έχοντας”εν βάθει” ως φυσικό όπλο την Αισιοδοξία( optimismus) ως δόξα (=πίστη).

Βέβαια, αυτός ο κόσμος δεν έγινε” καλύτερος και ευτυχέστερος απ` όσους θα μπορούσαν να υπάρξουν” (Leibniz),γιατί είχε μέσα του ένα υπερφωτισμένο τοπίο υπεραισιοδοξίας και απασιοδοξίας,στο οποίο κάρπισε ο σπόρος της παραφροσύνης. Έκτοτε,αναζητείται πάντα η ” προσγειωμένη” αισιοδοξία που συμπορεύεται με μια λελογισμένη ελπίδα και μια αντικειμενική εκτίμηση της πραγματικότητας που δημιουργεί πέραν της ψυχικής ευφορίας και μια θετική ενεργητικότητα. Είναι το “ζωοποιώ θέλω” του ανθρώπου που πάντα αισιόδοξο θέτει στόχους υψηλούς ,οι οποίοι ανεξάρτητα εαν και σε ποιό βαθμό επιτυγχάνονται,επιτρέπει σ`αυτόν να οδηγείται προς την πρόοδο, μέσα απο πλατιές και φωτισμένες λεωφόρους. Αντίθετα με τους μονόδρομους και ανεπίστρεπτους ατραπούς της απαισιοδοξίας, μιας μοιρολατρικής και νερωνικής πλήξης, στάσης ζωής διόλου εποικοδομητικής.

Βέβαια και η Απαισιοδοξία όταν έχει δραστηριότητα και δεν εκκινεί απο μια φυγοπονία, άρνηση και παθητικότητα,έχει και θετικά αποτελέσματα, δεν υποβαθμίζει το ανθρώπινο πνεύμα και γίνεταιτο πιο διεγερτικό ηδύποτο για τη γνώση και τη φιλομάθεια.Ας θυμηθούμε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους αλλά και τους νεότερους πνευματικούς ανθρώπους που λειτουργούν και σκέπτονται ως ενεργητικοί απαισιόδοξοι οι περισσότεροι, θα λέγαμε.Ο τύπος του ανθρώπου που δεν σκέπτεται και δεν αποδέχεται ως σοφά και σωστά όσα συσσώρευσε η εμπειρία κι ο αγώνας του ” πνευματικά αεί αναδυόμενου ανθρώπου”, αλλά προσκομίζει νέες εκδοχές φρεσκάροντας έννοιες και ξεσκονίζοντας λέξεις.

Ωστόσο, η ελληνική άρχουσα εις τους αιώνες Σκέψη, στο βάθος,ήθελε το πρόσωπο της σοφίας να μην είναι θλιμμένο και με την φιλοσοφική Αισιοδοξία να είναι το θεωρητικό τέρμα μιας σπάνιας διαδρομής σε υψιπετείς αλλά και βαθύρριζους κόσμους.Μελετώντας όλους τους κατ`Αριστοτέλην “…περιττούς(=εξέχοντες) οίτινες φαίνονται μελαγχολικοί…” και είναι για τον μεγάλο αυτό φιλόσοφο οι πάντες, απο τον δάσκαλο της Αισιοδοξίας Πλούταρχο έως τον δάσκαλο της Απαισιοδοξίας Ηγησία τον Πεισιθάνατο, η ελπίδα ουδέποτε διαψεύδεται, παραμένοντας ως η μόνη αγαθοποιός δύναμη που απέμεινε στο κουτί της Πανδώρας όταν αυτό αδειάζει απ`όλα τα κακά που σκορπίζονται αφειδώς στους ανθρώπους.

Βέβαια η ελπίδα μπορεί να παραμένει ως συγκεκριμένη προσδοκία που πολλές φορές αυτο – διαψεύδεται, ωστόσο ο αισιόδοξος δεν αποθαρρύνεται,βλέποντας πάντοτε τις δυσκολίες της ζωής σαν κίνηση για την ανθρώπινη δράση.Και η ζωή το έχει αποδείξει, πως τις γενναίες ιδέες δεν τις υπηρετούν δειλές συνειδήσεις, γιατί η Απαισιοδοξία οδηγεί στη δειλία και τανάπαλιν και πως η ατολμία είναι ατύχημα και αναπηρία για τον άνθρωπο,ειδικά γι`αυτόν που έχουν
εγκλωβίσει η απόγνωση και η απελπισία,τα αδιέξοδα και τα δεινά όλου του κόσμου.Ακόμα και πως μόνος, ο αισιόδοξος άνθρωπος, ερωτεύεται την Ανδρεία ως εκπαιδευμένος  θαρραλέος.

Γενικά πάντοτε και σε όλες τις καταστάσεις, η Αισιοδοξία ως ” Ειρηνικό Θάρρος”, δεν πρέπει να μας λείπει ούτε στιγμή. Είναι αυτή που ανασταίνει γονατισμένους ανθρώπους. Γκρεμίζει τυραννίες και υψώνει Δημοκρατίες,

* Ο Β.Γεωργιάδης είναι Ιστορικός – Λογοτέχνης και κάτοικος Διονύσου.